Schizofrenia, pamiętnik,

Co się stało po tym jak odkryli u ciebie schizofrenie?

Moje życie zaczęło żyć jeszcze raz.Od nowa.Czułam się jak roślina, przyjmując leki, gdyż po ich wzięciu szłam spać. Nie byłam w stanie nic robić, były mocne i mnie otępiały.Nie pracowałam oczywiście, bo nie byłam do tego przygotowana.Od 24 roku kiedy zaczęłam brać leki, przestałam na dobre brać zakazany owoc.Powiem szczerze przez około 2 , 3 lata nie chodziłam do pracy, mój orgaznizm w tym czasie wracał do siebie, tzn moja dopanina wracała do równowagi.Pewnie zastanawiasz się z kąd miałam na życie, a to w sumie dzięki rencie, to była jałmużna.Gdyby nie rodzice wylądowałabym na ulicy bez tak naprawde środków do życia.Wracając do czasów gdzie spałam gdzie popadnie, szukałam tylko gdzie da się zapalić, byłam nawet tak bardzo zdesperowana że jechałam do Holandii na stopa po to tylko żeby się naćpać.Tam można było bez schiz zapalić  na środku ulicy.Po tej całej terapii na detoksie i w Monarze , miałam tak w głowie że nie nawidziłam narkotyków, bo zniszczyły mi życie, doprowadziły do tego że byłam jak roślina, nie wierzyłam że teraz będę tak fukncjonować, myślałam wtedy że już tak będzie, że będę ciągle spać.Zawdzięczam to gdzie teraz jestem i jak żyje mojej rodzinie i przyjaciołom.Jestem im bardzo wdzięczna, podnieśli mnie na nogi swoją wiarą we mnie i cierpliwością.Nie było tak kolorowo bo kiedy poczułam że już się lepiej czuje pomyślałam że nie musze brać leków, wtedy to dopiero miałam nawrót choroby.Tak przestałam brać leki tak z dnia na dzień, szok organizmu był duży, wyjechałam nad morze i tam się działy rzeczy za które teraz mi wstyd.Ci co chorują na schizofrenie wiedzą o czym mówie.Wymyśliłam że jeśli tak się dobrze czuję to może leki są zbędne bo przecież już wyzdrowiałam.Niestety to było tylko moje złudzenie.Leki muszę brać do końca życia.Ale doceniam moc leku.Jest on jak magiczna pigułka która leczy mi mózg.Doprowadza że fukcjonuje poprawnie, normalnie.Chodzę do pracy i nie zamierzam przestać.Hm...Oczywiście terapia była jednym z elementów mojego życia.Moja prowadząca, dała z siebie wszystko, powiem tak ja też dużo od siebie dałam żeby nie było, no ....

Szacun, wróćmy do pytań w innym dniu.Pozdrawiam.

Witam ponownie, zacznijmy kontynuowanie tego co zaczęliśmy.Proszę mów co było dalej....

Hmmm...na czym to skończyłam.Aha. Zatem skończyłam na chłopaku który był moją pierwszą miłością i od niego się wszystko zaczęło.Moja droga wiodła przez ostre zakręty a nawet upadek z wysokości na glebe.Płacz, lamęt, łzy wizyty w szpitalu. W szkole średniej miałam pierwsze objawy choroby chizofrenii, czułam że moje myśli nie są dobre i naturalne, bałam się ich, bałam się ludzi wokół.Wydawało mi się że w szkole wszyscy na mnie się patrzą i obgadują.Mooje koleżanki powiedziały że mam szukać pomocy. Poszłam zatem do pedagog i powiedziałam co się dzieje.Ona wysłała mnie do Monaru , powiedziała do mnie tak: ,,Tam ci pomogą,,.I tak się stało... Pomogli na maksa.Miałam swoją terapeutke która przeprowaziła mnie przez 8 lat w kierunku dobrym , wyprowadziła mnie na prostą za co jej bardzo dziękuje. Teraz jestem czysta, nie biorę już 10 lat, mam stabilną prace i kochającą kobiete.Mamy też kotka nazywa się Mallibu.Mam marzenia do których dąże.Mam też przyjaciół i kochającą rodzine choć z zaufaniem u nich jest różnie.No to wracając do przeszłości( lubię o niej pisać, bo dużo mnie nauczyła) moja pierwsza wizyta w szpitalu odbyła się po tym jak miałam zapaść i prawie się przekręciłam wiadomo od czego. Mama zaddzwoniła po pogotowie, przyjechali i zabrali  mnie do szpitala na detoks odrazu, wykryli u mnie narkotyki , więc nie było gadania.Ja oczywiście się zgodziłam czułam że nie mam wyjścia.W czasie detoksu już dotarło do mnie że to nie zabawa. Uświadomiłam sobie że tak naprawdę nie mam przyjaciół tylko moją rodzine która mnie z tego wyciągnęła. Podała mi dłoń którą złapałam i dzięki temu jestem teraz tu gdzie jestem czyli szczęśliwa kobieta po 30stce w centrum dużego miasta z przyszłośćią.Przy zameldowaniu na detoks ważyłam 45 kilo przy wzroście 162cm.  Tak mnie to wszystko wykończyło i psychicznie i fizycznie.Po detoksie oczywiście wiesz co się wydarzyło.Przyjeli mnie do Monaru.W Monarze tak naprawde nauczyłam się życia, dał mi więcej niż kiedykowliek mogłam sobie wyobrazić, poznałam wspaniałych ludzi, zawiązały się pierwsze przyjaźnie od bardzo długiego czasu.Zaczęłam ufać , wszystkie zmysły zaczęły wracać, wszystkie uczucia i emocje. Poznawałam je od nowa.Bardzo żałuje że nie ukończyłam roku ciężkiej pracy , niestety byłam w Monarze tylko 6 miesięcy, tak naprawdę wiesz czemu nie ukończyłam bo miałam dużego lenia i nie chciało mi się już tam siedzieć , poczułam że moge już iść na zewnątrz i podbijać świat.Ale moje myślenie było głupie, nie powiem przestałam brać już tak jak kiedyś, zdarzało mi się że brałam ale bardzo rzadko.Po pewnym czasie przestałam całkowicie.Do 24 roku życia pałętałam się po świecie, chodziłam do różnych prac , ale coś się ze mną zaczęło dziać po Monarze , moja choroba zaczęła się rozwijać, po upływie 3 lat trafiłam do szpitala i wykryto mi schizofrenie.Przed braniem leków miałam objawy choroby które są straszne jednym słowem powiedziane.Oczywiście moja mama przyprowadziła mnie do psychiatry bo już nie wiedziała co ma robić ze mną, działo się tak bardzo źle, że sama już nie wiedziałam co jest prawdą a co fałszem w prawdziwym świecie, moja teraźniejsza psychiatra mówi że byłam w innym świecie i tak to prawda całkiem inny świat.

Dziękuję za odpowiedź.

Cześć jak się nazywasz?

Witam, mam na imię JABQ , mam nadzieję że pytania będą proste.

Myślę,że soobie poradzisz...Zacznijmy od tego po co ci ten blog?

Chcę wyrzucić z siebie myśli, które mnie męczą i chcę się podzielić tym co mnie spotkało.

Dobrze zatem może pierwsze moje pytanie odnośnie twojego życia przed braniem leków.Jak wyglądało?

To zacznę od tego jak bardzo kochałam życie zanim te właśnie życie zamieniłam że tak powiem w dno i obsrane gówno.

Kiedy byłam jeszcze w szkole powiedzmy podstawowej moje zmysły były wyostrzone wszystko było takie mocne i wyraziste, miałam uczucia które kochałam oczywiście związane z nimi emocje też były pozytywne.Moją pasją była koszykówka, poświęciłam jej najlepsze lata mojego życia , trenowałam codzinnie, kochałam ten sport na tyle że byłam najlepszą rozgrywającą w szkole co za tym idzie trenowałam naprawdę ciężko.Wszyscy chcieli mieć mnie w swojej drużynie, a ja chciałam grać tylko z najlepszymi.Tak koszykówka była moim życie, zaniedbałam przez to nauke, nie uczyłam się na 5 tkach(jedyna rzecz jeśli chodzi o zajęcia w szkole to  matematyka wprawiała mnie w coś co trudno opisać, mogę to nazwać jednym:,,cudowna zabawa liczbami,,).Ale w każdych zawodach w których uczestniczyłam starałam się dać z siebie jak najwięcej.Doszło do tego że chłopaki z mojego osiedla brali mnie do drużyny i graliśmy razem przeciwko innemu osiedlu.Teraz zmienię trochę temat bo drugą moją miłością były związki.Chciałam mieć bardzo chłopaka.Nie byłam zbytnio z domu gdzie rodzice byli lekarzami, w moim domu było przeciętnie, raz było dobrze a raz źle tzn. płacz agresja i kłótnie a raz śmiech zaufanie i dobro.Do czego zmierzam.Chodzi mi o to że mój  pierwszy chłopak w wieku 16 lat był z domu gdzie był alkohol,  rodzice jego mieli problemy ze sobą, raz jego mama chciała popełnić samobójstwo, to nie był dla niego łatwy czas.Uciekał z domu wielokrotnie, miał problemy z nauką, chodź z matematyki był niezły jak i ja ( tak matematyka to był mój konik), no dobrze wracając do tematu to właśnie od niego wszystko się zaczęło. Dał mi to na spróbowanie.... Mam nadzieję że wiesz o co mi chodzi. Ja to nazywam zakazany owoc.Kiedy posmakowałam tego nie mogłam już przestać tego brać.No i właśnie zaczęła się moja droga przez piekło, której nie zapomne do końca życia.To była też lekcja życia, taka na maksa, dzięki temu przejściu stałam się silniejsza.To był dla mnie bardzo trudny okres, płacz , wizyty w szpitalu, imprezy na których urywał mi się film a ja jeszcze chciałam więcej tego środka.Trochę tego jest do opisywania, nie sądzisz?Moja historia myślę sobie że powinna być przestrogą dla młodych ludzi.Czasami marzy mi się wystąpić przed młodymi ludźmi i opowiedzieć całą historię mojego życia żeby wyciągneli wnioski z takiej sytuacji jaką ja miałam.Żeby byli świadomi tego że zabawa z takimi środkami to nic miłego, po jakimś czasie stajesz się wrakiem człowieka.Zostajesz sam z problemem jaki się nazywa uzależnienie, kiedy wszyscy dookoła myślą że z tobą wszystko ok, ty popadasz w coraz większe bagno.Powiem tak na chwilę obecną to na razie tyle , przerwijmy na razie proces odpowiadania na pytania , wrócimy do tego później.

Dobrze wrócmy do tego kiedy indziej....